به گزارش موج رسا; صنعت سینمایی ایران بر خلاف سایر جوامع که خواستگاه مردمی داشته است، از طرف قشر حاکم و ضد آرمان ها مردم در جامعه، چندی قبل از انقلاب اسلامی وارد فرهنگ کشور شد. صنعت سینما از اولین روز ورود به کشور در خدمت عناصر و برنامه های حاکمیت غربزده زمان قرار گرفت و از اولین تولیدات سینمایی کشور کاملا میتوان به محتوای ضد مطالبات مردمی آن پی برد. استفاده از صنعت سینمایی در کشور برای ترویج بی حجابی تا عادی و زیباسازی تمامی رفتار های غربی، در عین مبارزه و مخالفت مردم با بی حجابی و غرب‌زدگی می توان پی به در خدمت قرار گرفتن صنعت سینمایی کشور در راستای برنامه های حاکمیت برد.
صنعت سینما و تلویزیون در تمام جوامع برای ایجاد تفنن و گذر زمان و رفع خستگی های روزانه ناشی از کارکردن پی ریزی شده است. طبق نظر اکثر جوامع غربی و بعضا شرقی، کار شر مطلقی در نظر گرفته می شود که هیج گریزی از آن نیست و برای حیات حتما این شر باید اتفاق بیفتد و مردم برای فرار از این شر به صورت موقت نیاز به یک فراغت و غفلت از این شر دارند تا انرژی خود ر ا برای ادامه این شر در روز های بعد به دست آورند؛ پس سینما و تلویزیون باید ماهیت مخدر گونه ای داشته باشد تا این حس فراغت و غفلت را ایجاد کند.
دین اسلام هر گونه غفلت و از خود بی‌خبر شدن را مذموم می داند و همیشه تاکید بر آگاهی و علم و اشراف دارد. در اسلام کار نوعی جهاد ذکر شده است و کسی را که در حال کار و تلاش برای کسب روزی حلال برای خانواده خود است را مجاهد می داند و اگر کسی در حین کار جان خود را از دست دهد به بالا ترین درجه انسانی یعنی شهادت نائل می شود. در دین مبین اسلام بر جهاد و تلاش برای اجرای امر خداوند بسیار تاکید شده است و کار نیز نوعی جهاد در نظر گرفته می شود؛ با این نوع نگرش افرادی که بعد از خستگی کار نیازمند استراحت و فراغت از کار هستند، کار را شر مطلق نمی پندارند و از کار فراری نیستند؛ بلکه این استراحت و فراغت از کار را تجدید قوا برای کار و جهاد فردا می دانند.
ماهیت صنعت سینما و تلویزیون همان طور که در اول بحث ذکر شد ماهیت مخدر گونه و فرار از یک شر دارد و این امر باید مورد توجه مسئولین سینما و تلویزیون کشور قرار گیرد. پذیرش اینکه سینما و تلویزیون ظرفی است که هر مظروفی را می پذیرد یا به معنی ساده تر سینما و تلویزیون با استفاده از تکنیک های گوناگون و متناسب قابلیت استفاده در راستای تمامی اهداف و به خصوص اهداف الهی را دارد، اشتباه بزرگی است. پذیرش قابلیت استفاده سینما وتلویزیون در اهداف الهی در صورت ایجاد تکنیک جدید و متناسب، اشتباهی است که تا به امروز صنعت سینما و تلویزیون جمهوری اسلامی را درچار عقب ماندگی فرهنگی کرده است. در فرهنگ اسلامی ماهیت عمل و نفس کار، مورد توجه است و این امر قابلیت نمایش کامل از طریق تکنکیک های سینمایی را ندارد.
با ظهور انقلاب اسلامی و انقلاب فرهنگی انتظار می رفت که این مسائل به صورت بنیادین در چهارچوب اندیشه انقلابی و اسلام ناب محمدی مطرح و پاسخ داده و با نگاه انقلابی اجرا شود؛ ولی متاسفانه در انقلاب فرهنگی صنعت سینما آنچنان که می بایست مورد توجه و مطالعه علمی قرار نگرفت و تقریبا با همان مضمون اومانیستی و مخدرگونه سابق به فعالیت خود ادامه داد.
امروز با گذشت 4دهه از انقلاب نیاز به بازخوانی ماهیت صنعت سینما و تلویزیون در ایران با توجه به تکمیل پروسه های تمدنی نظام اسلامی، به عنوان یکی از مهم ترین امور فرهنگی تمدنی احساس می شود؛ تا ماهیت ضد دینی، مخدر گونه و غفلت آفرین سینما مورد بازبینی قرار گیرد. اگر چه در بازخوانی و بازبینی سیاست های صنعت سینما و تلویزیون ماهیت سینما به طور کامل تصحیح نخواهد شد چرا که این صنعت برای ایجاد غفلت طراحی شده است؛ ولی باعث نزدیک شدن این صنعت به دیدگاه های مردم و انقلاب اسلامی خواهد شد. یکی از مهم ترین مولفه هایی که می تواند باعث جدایی ماهیت " شر مطلق کار" از ماهیت سینما و تلویزیون ایران شود؛ اصللاح زمان برنامه های پربیننده است که در زمان خواب نتظیم می شود و این عمل معمولا باعث قضا شدن نماز صبح مردم و موارد بسیاری از این دست می شود.
در اندیشه اومانیستی غرب فاعل همیشه مورد توجه صنعت سینمایی است و این برگرفته از اندیشه و فکر و ماهیت غرب است ولی در اسلام نفس عمل و اخلاص در عمل مورد توجه است نه صرفا فاعل و یا عمل؛ اگر چه شاید در زمان هایی فاعل نیز مورد توجه باشد. این نوع نگاه به اعمال و افراد باعث بروز تکنیک های جدیدی در سینما و تلویزیون می شود که از هیچ تمدنی امکان واردات ندارد و فقط باید افراد پایبند به اسلام با شناخت ماهیت سینما و اسلام دست به ایجاد چنین تکنیک هایی بزنند؛ که این امر به نوبه خود مستلزم زمان خواهد بود و امکان ایجاد تکنیک متناسب در آن صنعت برای این امر ممکن نیست.
اگرچه سینمای دینی با ویژگی های ذکر شده بعد از انقلاب به صورت سیستماتیک به وجود نیامد ولی افرادی همچون شهید سید مرتضی آوینی، ابراهیم حاتمی کیا و... به صورت آتش به اختیار و موردی اقدام به بیان این ادبیات در عرصه سینما و تلویزیون کردند که در این راستا به آثار ماندگاری همچون روایت فتح، خان گزیده ها، دیده‌بان و... می توان اشاره نمود. همچنان با گذشت 4دهه خلاء ادبیات سینمای انقلاب اسلامی احساس می شود.
//ک
انتهای خبر/
